Prachtig weer, vrijwel heldere lucht. Maantje begint al een beetje af te nemen, maar is nog steeds stikhelder. Aanvankelijk wat wind op de kop maar dat begint ook al flink af te nemen.
De matrozen zijn inmiddels met de de biktollen op het achterdek beland, tot grote vreugde van de tweede stuurman en de derde machinist, die om negen uur 's ochtends de kooi uit gebikt worden. Valt mee, want tegen die tijd komen ze er toch uit, maar toch. Het zou toch schelen als ze het achterschip, waar de verblijven zijn, van RVS zouden maken. Maar dat zal wel te duur zijn, en de boekhouder vaart niet mee.
Groot nieuws, de kompashoezen zijn klaar. De gaatjes met de zeilringen zitten er keurig in, alleen had ik de holpijp te groot gekozen. Ik hoop nu maar dat op den duur de ringetjes voldoende vlees hebben. De tijd zal het leren. Lukt het toch niet, dan sloop ik de ringetjes eruit en zet er grotere in. Half uurtje werk.
Voor de rest is het wachten op de dingen die komen gaan. Voorlopig is het enige bericht van de agent het traditionele verzoek om om een bos papier alvast op te sturen, en het antwoord op wat gerichte vragen over vuilnis afhalen, werktijden en zo. Dat vuilnis ligt al vanaf San Lorenzo, eigenlijk van Sao Sebastiao al, op 16 mei, te stinken. In Sao Sebastiao is voor het laatst de vuilnisboer langs geweest. In San Lorenzo zou hij komen, maar is hij nooit geweest. Rond de Middellandse Zee is het over het algemeen wel behoorlijk geregeld. Meestal komt er elke dag een bootje of een autootje langs. Verplicht. Of je nu wat hebt of niet, langs komen ze. Hoe de financiële repercussies zijn, daar heb ik geen verstand van.
Dat klinkt erger dan het is, het is alleen onbrandbaar afval, blikjes, lege flessen en zo. Alles wat branden wil gaat de oven in en komt er als as weer uit. Dat as moet overigens ook wel weer geregistreerd afgegeven worden. De incinerator brandt niet heet genoeg om alle plastic deeltjes te vernietigen.
De snelheid vliegt als een jojo op en neer. Van goed elf naar dik dertien knopen in een paar uur en dan weer terug. Leuk voor het berekenen van de ETA. Voor ons is dit de "Estimated Time of Arrival". Sommige walorganisaties vertalen dit als "Exact Time of Arrival". En toch zit er een distinct onderscheid tussen de twee. Geeft niks. We zijn er als we er zijn, en als de goegemeente het er niet mee eens is, ach, dat moeten ze dan zelf maar weten.
Project ventilatie roosters is nog steeds in volle gang. Nog steeds met een behoud van één per dag. Er gebeurt tenminste iets.
Vanuit Sfax horen we nog steeds niets. Kapitein heeft er toch maar een mailtje aan gewaagd om te vragen of ze een idee hebben hoe er gelost gaat worden en hoe lang ze er over denken te gaan doen. Ben benieuwd of we voor aankomst antwoord krijgen. Ben er nog nooit geweest, maar volgens zeggen was Tunesië altijd vrij liberaal. Maar het schijnt met de omwenteling van een jaar terug wat strikter geworden te zijn. Maar ja, echte informatie heb ik niet op dat punt. We hebben wel de nodige zeemansgidsen, zeilaanwijzingen en wat dies meer zij aan boord, maar die dateren van daarvoor. En dat zal, de snelheid waarmee dat soort dingen worden aangepast kennende, de eerstkomende twintig jaar nog wel zo blijven.
De matrozen zijn inmiddels met de de biktollen op het achterdek beland, tot grote vreugde van de tweede stuurman en de derde machinist, die om negen uur 's ochtends de kooi uit gebikt worden. Valt mee, want tegen die tijd komen ze er toch uit, maar toch. Het zou toch schelen als ze het achterschip, waar de verblijven zijn, van RVS zouden maken. Maar dat zal wel te duur zijn, en de boekhouder vaart niet mee.
Groot nieuws, de kompashoezen zijn klaar. De gaatjes met de zeilringen zitten er keurig in, alleen had ik de holpijp te groot gekozen. Ik hoop nu maar dat op den duur de ringetjes voldoende vlees hebben. De tijd zal het leren. Lukt het toch niet, dan sloop ik de ringetjes eruit en zet er grotere in. Half uurtje werk.
Voor de rest is het wachten op de dingen die komen gaan. Voorlopig is het enige bericht van de agent het traditionele verzoek om om een bos papier alvast op te sturen, en het antwoord op wat gerichte vragen over vuilnis afhalen, werktijden en zo. Dat vuilnis ligt al vanaf San Lorenzo, eigenlijk van Sao Sebastiao al, op 16 mei, te stinken. In Sao Sebastiao is voor het laatst de vuilnisboer langs geweest. In San Lorenzo zou hij komen, maar is hij nooit geweest. Rond de Middellandse Zee is het over het algemeen wel behoorlijk geregeld. Meestal komt er elke dag een bootje of een autootje langs. Verplicht. Of je nu wat hebt of niet, langs komen ze. Hoe de financiële repercussies zijn, daar heb ik geen verstand van.
Dat klinkt erger dan het is, het is alleen onbrandbaar afval, blikjes, lege flessen en zo. Alles wat branden wil gaat de oven in en komt er als as weer uit. Dat as moet overigens ook wel weer geregistreerd afgegeven worden. De incinerator brandt niet heet genoeg om alle plastic deeltjes te vernietigen.
De snelheid vliegt als een jojo op en neer. Van goed elf naar dik dertien knopen in een paar uur en dan weer terug. Leuk voor het berekenen van de ETA. Voor ons is dit de "Estimated Time of Arrival". Sommige walorganisaties vertalen dit als "Exact Time of Arrival". En toch zit er een distinct onderscheid tussen de twee. Geeft niks. We zijn er als we er zijn, en als de goegemeente het er niet mee eens is, ach, dat moeten ze dan zelf maar weten.
Project ventilatie roosters is nog steeds in volle gang. Nog steeds met een behoud van één per dag. Er gebeurt tenminste iets.
Vanuit Sfax horen we nog steeds niets. Kapitein heeft er toch maar een mailtje aan gewaagd om te vragen of ze een idee hebben hoe er gelost gaat worden en hoe lang ze er over denken te gaan doen. Ben benieuwd of we voor aankomst antwoord krijgen. Ben er nog nooit geweest, maar volgens zeggen was Tunesië altijd vrij liberaal. Maar het schijnt met de omwenteling van een jaar terug wat strikter geworden te zijn. Maar ja, echte informatie heb ik niet op dat punt. We hebben wel de nodige zeemansgidsen, zeilaanwijzingen en wat dies meer zij aan boord, maar die dateren van daarvoor. En dat zal, de snelheid waarmee dat soort dingen worden aangepast kennende, de eerstkomende twintig jaar nog wel zo blijven.
