Onze kat Carrera hebben we een tijd terug laten fokken, omdat we graag weer een nestje zouden willen.
Ze zou eigenlijk nog twee weken moeten toen ze plotseling weeën kreeg. Mijn broertje en ik waren alleen thuis, en we wisten niet zo goed wat we moesten doen. Ze had zoveel pijn, heeft me zelfs in mijn vinger gebeten, en dat doet ze anders nooit. Er kwamen drie kleine kattenfoetussen uit, en ik kon niet stoppen met janken natuurlijk. Oma gebeld, want ja, smam zat op het paard. Ik had de embryo-achtige wezens al apart gelegd. Oma helemaal boos, ik had het bij de moeder moeten laten liggen, misschien dat het dan nog geleefd had. Maar ik had allang gezien dat ze veel en veel te vroeg geboren waren. Maar ja, tuurlijk gelooft oma dat niet uit mijn mond, want ik lieg altijd ofzo :')
Mama thuis, mn zusje janken, ik janken, oma boos, drie dode katjes.
Volgende dag naar de dierenarts gegaan, bleek er nog één kitten in de baarmoeder te zitten. Carrera kreeg een spuitje die weeën opwekt, zodat de laatste er ook uit kwam.. Daarna een antibiotica kuurtje zodat we zeker weten dat ze geen problemen krijgt.
Dit is nu ongeveer een week of twee geleden gebeurd, maar ik kan er nog steeds niet van slapen. De pijn die ze had, de doodsangst die mijn broertje uitstraalde toen hij zag dat het niet leefde, dat het nog maar een soort blubber was met een gezicht en poten... En arme Carrera heeft nog dagen lopen zoeken naar haar kindjes, haar dode kindjes... Ik vind t zo zielig..
Ik krijg die dingen niet meer van mijn netvlies af... Ik heb alles al geprobeerd, mezelf bezig houden, lezen voor het slapen, muziek luisteren, er met mensen over praten. Niks helpt. Ik word elke nacht wel tien keer wakker...
Iemand tips? :'(
) voor mijn verjaardag
