Eerste dag onderweg richting Brazilië. Het begint frisjes, met af en toe een buitje. Goed voor het gazon zullen we maar zeggen. Er staat een behoorlijke deining, maar we hebben een goede, niet te grote, stabiliteit, en we hebben er nauwelijks last van. De matrozen, allemaal Filipijnen, hebben volgens contract vandaag een vrije dag, Labour day, dus die liggen de hele dag in d'r nest te ronken.
Derde stuurman gaat een rondje peilen, en controleert samen met de leerlingen de bilges of vullingen. De putjes van de ruimen. Die hebben dankzij de regen van gisteren vol water gestaan. Over de nacht heeft de machinist ze leeggepompt en nu moeten de terugslagkleppen gecontroleerd worden of er geen houtje of ander vuil tussenzit. Als dat wel het geval is bestaat de mogelijkheid dat de klep lekt, en als ze tegelijk in de machinekamer de verkeerde afsluiters open hebben staan kan vanaf buitenboord het ruim vollopen. Het hoort niet te kunnen maar vertel dat maar eens aan ene mijnheer Murphy.
De daagse ronde de ruimen door. Het lenzen was goed gelukt, het ruim was droog op een enkele natte plek na. De ventilatiekleppen stonden al tegen elkaar open, dus als het, zoals de verwachting is, het een droogzaam weertje wordt, drogen die vanzelf en hebben we daar in ieder geval geen last meer van. De sjorringen stonden er normaal bij, er was dus niets aan de wandel gegaan. Had ik overigens niet verwacht, maar je weet maar nooit, het blijft een schip.
Na de vullingen en het peilrondje heb ik de leerlingen aan het zeilnaaien gezet. Goed voor de opvoeding. Er zijn beroerdere klusjes. De hoes van de embarkatieladder aan stuurboord was gescheurd op de naadjes, dus op het handje, een naaimachine hebben we niet aan boord, weer een nieuw stiksel opzetten. Grote halen gauw thuis. Dan moeten er nieuwe hoesjes komen voor de vleugelkompassen. De huidige zijn van plastic en beginnen na vier jaar hun levenseinde te naderen. De hoezen van boegschroefcontrollers mogen ook wel eens opgehaald worden, en de tweede stuurman heeft zich opgeworpen om een hoesje te maken voor de lier van de vrije val boot. Opeens zit het halve schip te zeilnaaien. Geeft niks, het houd ze van de straat.
Volgende klus is het overzetten van het broodje van de grondstopper van het grondtakel. Ik kan me voorstellen dat deze terminologie enige uitleg behoeft. Het grondtakel is het samenstelsel van anker, ankerlier, ketting en grondstopper. De grondstopper is een zwaar stalen ding met als functie de ankerketting vast te houden als het anker op de bodem ligt. Er zijn meerdere uitvoeringen. Hier aan boord bestaat het uit een stalen frame met daarin een rol waarover de ketting loopt, tussen de lier en de ankerkluis. De ankerkluis is een pijp in de boeg waardoor de ketting nagenoeg recht naar beneden loopt. De rol vormt de bocht in de ketting van zowat horizontaal naar vrijwel verticaal. Bovenop het frame, en gedeeltelijk erin, ligt een stalen balk, die tussen de schalmen van de ketting past. Deze balk wordt het broodje genoemd. Het broodje houdt de ketting, en het frame houdt het broodje. Het frame zit uiteraard op een zware fundatie aan dek gelast. Omdat één en ander nogal looiïg is, is het broodje scharnierend opgehangen, en voorzien van een contragewicht.
Aan boord is het broodje asymmetrisch. Laten ze nou op een aantal zusterschepen bij de nieuwbouw het broodje verkeerd om gemonteerd hebben. En daar komen ze na zo'n vier jaar achter. Ik vraag me dus af waarom dat ding juist andersom moet. Op die schepen heeft het 4 jaar gefunctioneerd. Wij kregen, met tekst en uitleg, het verzoek om er hier ook eens naar te kijken. En inderdaad, de onze zaten ook verkeerd om, en zullen de boel moeten omdraaien. Omdat het zo zwaar is een klusje voor twee of drie man. Alleen is dat kreng niet te huffen.
Gelukkig hebben we totaal niets anders te doen, want anders zouden we nog tijd overhouden. Ofschoon, als we niet teveel tijd nodig hebben om de boutjes los te krijgen, is het eigenlijk zo gebeurd.
's Middags rond Finisterre. Daar wordt je sinds de ramp met de Prestige zo ver van de kust geleid dat je niet eens de kust meer ziet, zowat halverwege Amerika. Laat staan dat je erop kunt navigeren. Iedereen kan dus alleen maar op de GPS rond. Mocht dat systeem uitvallen, wat niet erg waarschijnlijk maar beslist wel mogelijk is, dan zit zowel de scheepvaart als Traffic Control gigantisch met de handen in het haar. Ofschoon ik het donkerbruine vermoeden heb dat Finisterre Traffic gewoon door zal gaan met wat ze nu ook doet. Helemaal niks dus. Tenminste niets waar de scheepvaart baat bij heeft. Ze zullen heus wel op tijd hun bakje koffie blijven doen.