Ik wil het gewoon even kwijt. Ik wil niet als een klagend kind overkomen of zielig gevonden worden. Gewoon even kwijt. Nadat ik het opgeschreven heb, en weet wat jullie ervan vinden, ben ik weer mijn gewone positieve zelf.
Gisteren was best een leuke dag. Lekker op stage gelachen met collegas. Nergens moeilijk om gedaan.
Ik kom thuis, open mijn post en zet mijn laptop aan. Ik kijk altijd even mijn serie voor het eten, en na het eten zit ik even op Facebook, met mijn vriend te chatten etc.
Aan tafel gebeurd het volgende. Aan tafel, we hadden het over het aapje van Paul Frank. Mijn zusje zei dat het aapje zelf Paul Frank heette, maar ik zei dat dat de ontwerper was, niet het aapje zelf. En toen kreeg ik meteen naar mijn hoofd gesmeten dat ik dom was en dat ik maar gewoon niets moest zeggen als ik niet wist waar ik het over had. Mijn moeder hoort dit aan en zegt niks. Dus ik zeg tegen mijn zusje dat ze eens een anti-narcisten cursus moet gaan volgen. En mijn moeder barst uit, of ik wel helemaal lekker ben om iemand iets te noemen wat hij niet is. Ik zou me moeten schamen.
Na het eten ga ik weer op mijn laptop om te chatten met mijn vriend en andere mensen. Ik mag van mijn moeder echter maar anderhalf uur per dag op de laptop, dus ik dacht dat ik het af zou ronden en onder de douche spring. Toch ben ik de tijd vergeten toen ik met mijn vriend over vanalles en nogwat aan het kletsen was. Mijn moeder boos uiteraard, dat snap ik. Dus ik heb netjes de laptop weggelegd, heb mijn spullen gepakt en kondig aan dat ik ga douchen en dan naar bed ga.
En dan begint het. Ik ben asociaal, kom nooit gezellig bij de familie zitten. Ik vlucht meteen naar boven als ik niet meer op de laptop mag enzovoorts. Mijn moeder en haar vriend spannen zich opeens tegen mij samen.
Dus ik zeg dat ik ten eerste niet asociaal ben maar introvert, en dat ik me niet meer bij de familie betrek omdat ik dat allang opgegeven heb. Begint ze te lachen, dat ik wel degelijk asociaal ben, en waarom zou ik het opgegeven hebben?
Uhm, omdat jullie mij niet snappen, omdat niemand naar mij WIL luisteren, want als ik dan iets zeg dat ze niet uit kan staan dan lieg ik volgens hen. Ik wordt gewoon weggepest, en als ze daarna daarvan de gevolgen zien dan heb ik het opeens gedaan. Dat heb ik niet gezegd, maar ik dacht het wel.
Als ik zo asociaal ben, waarom zijn zij dan de ENIGE mensen die dat zeggen?
Hoe komt het dat al mijn vrienden, de ouders van mijn vriend én mijn collegas allemaal roepen dat ik spontaan ben?
Waarom mag ik niet gewoon mijn ding doen? Is het zo raar om met rust gelaten te willen worden?
Ik praat niet veel thuis, omdat ik weet dat als ik iets zeg waar niemand het mee eens is, dat ze me dan met zijn allen aanvliegen. Ik hoor niet thuis tussen mijn eigen familie, en ze weigeren dat te bekennen.
Ik wil hier weg.