Ja, gemengde gevoelens bij het weer thuis zijn. Overdag met dat prachtige weer: O, jammer ik had nog best veel langer willen blijven.
'sAvonds als het koud en vochtig wordt buiten: He wat zalig dat we lekker thuis zijn, heerlijk binnen op de bank.
We moeten echt op zoek naar een grotere caravan waar we een aparte zitruimte hebben. Dan is het nog wel goed te doen.
En zo gingen we vanmorgen weer op weg naar huis.
Het hele zakie netjes ingepakt, nog even alle achterlichten gecontroleerd en rijen maar.
Na zo'n 25 kilometer zegt Papsie ineens, O jeetje, ik ben wat vergeten.
Geeft niet, zeg ik nog, dan scheer je je thuis maar, die stoppels, daar schrik niet niet meer van.
Nee, dat was het niet, de opzetspiegels die verplicht zijn met een caravan, die was ie vergeten.
Gelukkig konden we zó een parkeerplaats oprijden en ze alsnog erop zetten.
Dat had toch maar mooi een forse boete opgeleverd als oom agent het eerder had gezien dan wijzelf. Poepoe....
Ik ben trouwens vanmorgen lachend wakker geworden uit een hele grappige droom.
We waren in Londen, bovenin zo'n dubbeldekker en het verkeer stond helemaal vast. Ik keek achterom door een raampje en zag dat achter ons in de file een zilverkleurige limousine stond waarvan achterin een deur openging. En wie stapte daar uit met een beetje boos gezicht.
Ja, juist de Queen herself. Gekleed in een rode jas en met rood hoedje.
Die keek even wat er nou aan de hand was en toen ze mij zag begon ze vriendelijk naar me te zwaaien. En ik zwaaide even vriendelijk weer terug. Echt heel grappig, de dag begon dus heel vrolijk.
Maar weer thuis zijn, het is best goed te doen!