Bewolking is heel afwisselend. Voornamelijk dikke Cumulus, van die bloemkool-vormige structuren, met zo af en toe een licht buitje eronder. Dan heet het Cumulonimbus. Bewolking weet wat, er zijn zowat honderdduizend verschillende wolkentypes, waarvan de één een nóg mooiere naam heeft dan de andere. Mamae bijvoorbeeld, dat zijn bolvormige structuren die onder de wolkenbasis kunnen uitsteken, castellanus is een wolkenstructuur die wel wat op de kantelen van een kasteel lijken. De meeste namen zijn beschrijvende termen die in het Latijn vertaald zijn, vanwege dezelfde reden dat planten en dieren ook een Latijnse benaming hebben, internationale uitwisseling en standaardisatie.
Voor de leerlingen zijn al die wolkjes maar lastig. Voor de weerrapporten, waar we inmiddels al een dag of wat mee bezig zijn, is het lastig om te bepalen waar we nu weer in hemelsnaam tegenaan kijken, en voor de astronomische bestekken, tja, die kun je alleen maken als ze er niet zijn. Dat is pech voor degene die nog een stersbestekje in elkaar moet frutselen.
We hebben de route een beetje aangepast. Oorspronkelijk zouden we langs de oostelijke Kaapverdische Eilanden, Ilha de Maio, Boavista en zo, doorgaan, maar volgens ons routeringsprogramma is via de westelijke eilanden wat vlotter. Daarmee komen we langs Ilha Brava en Ilha de São Nicolau. Beetje huisje-boompje-beestje varen, oftewel een telefoonkoersje.
Vroeger, voor de satelliet telefonie, kon je alleen via de VHF radio telefoneren. Zo'n VHF heeft typisch een bereik van een mijl of veertig. Als je de koers zodanig kon aanpassen dat je door het werkingsgebied van een VHF station kwam, dan kon je (voor grof geld) een telefoontje naar huis plegen. Telefoneren ging ook via de midden en korte golf radio, en dan was je veel minder afhankelijk van de geografische positie, maar dat was wel meer dan dubbel zo duur.
Later, met de komst van de GSM en de satelliet telefonie, raakten de VHF, midden en korte golf in onbruik. Daar wordt tegenwoordig ternauwernood nog gebruik gemaakt. De telefoonkoersjes bleven, want GSM was nog steeds, meestal, een stuk goedkoper, en ook makkelijker, dan satelliet. Satelliet telefonie was, en is voornamelijk nog steeds, het domein van InMarSat. Dat is een vereniging van staten, die gezamenlijk eigenaar zijn van een bedrijf dat de maritieme satelliet en de grondstations beheert. Ook zorgen deze voor de wereldwijde navigatie waarschuwingen en het doorgeven van de weerberichten voor de oceanen. INMARSAT had hiervoor een monopoliepositie en kon dus naar willekeur prijzen vaststellen. Aanvankelijk 35 gulden per minuut was doodnormaal.
Een tijd geleden echter werd de GSM gedeeltelijk een concurrent van INMARSAT. Deze zakte toen met de prijs tot zo'n 10 gulden. Helemaal leuk werd het met Iridium.
Iridium was oorspronkelijk een project van de Amerikaanse firma Motorola. Dat voorzag in een groot aantal lage baan satellieten die gezamenlijk een wereldwijde dekking zouden geven, iets dat INMARSAT met z'n geostationaire satellieten niet voor mekaar krijgt. Iridium was een heel geavanceerd systeem, waarbij als een satelliet uit zicht raakt een collega het naadloos, zonder dat de gebruiker het doorheeft, overneemt. Een beetje zoals met de GSM als je in de auto aan het bellen bent, dan springt het signaal ook van de ene zender naar de andere.
Het voordeel van lage baan satellieten is dat ze véél dichterbij zijn en daarmee veel gemakkelijker een signaal kunnen oppikken. Voor een geostationaire satelliet heb je voor voldoende bandbreedte al gauw een schoteltje nodig met richtsysteem et cetera. Iridium kon toe met een fors uitgevallen mobieltje.
Door de concurrentie van voornamelijk de GSM werd de winstverwachting van Iridium te laag, en de investeerders besloten de stekker eruit te trekken. Een aantal van de satellieten waren inmiddels al gelanceerd en die werden daarmee in één klap waardeloos. Omdat het systeem toch wel heel erg gemakkelijk was heeft de Amerikaanse defensie de hele bups overgenomen en afgemaakt. Als ze het niet zelf nodig hebben als ze niet weer ergens aan het knokken zijn, is het beschikbaar voor particulieren. Uiteraard voor een zacht zeeprijsje. De hardware, omdat er maar weinig van wordt verkocht, is behoorlijk prijzig. De telefoniekosten echter liggen in de orde van één dollar per minuut.
Toen werd INMARSAT wakker. Binnen een half jaar hadden ze een nieuw systeem ontwikkeld dat óók voor een dollar per minuut kon draaien. Soms hebben dat soort jongens gewoon een schop nodig.
Sinds een paar jaar is de situatie trouwens heel anders. Het meeste gaat nu via een databundel over de VOIP. Zeg maar een soort Skype, maar dan voor satelliettelefoons. Het werkt wel puur via internet.
En nu betalen we nog maar een paar cent per minuut. Wel een verschil met vroeger toen je uren van te voren een gesprek moest bestellen, de marconist (sparks) uit z'n nest moest halen, et cetera, om voor veel een gesprekje te mogen voeren met een geluidskwaliteit van twee blikjes met een touwtje ertussen.
