(on)zalig
De Onzalige Bossen, tussen Arnhem en Apeldoorn, we zijn er doorheen gereden, op weg naar het vakantiepark bij Eerbeek. Een schitterende weg, dwars door de heuvelachtige bossen, compleet met een aantal haarspeldbochten. Het leken af en toe de Ardennen wel!
Aangezien het nog te vroeg in het jaar is om met de caravan op stap te gaan en we niet van feestjes houden hadden we besloten om onze 40jarige trouwdag lekker met zn tweetjes te gaan vieren met een paar dagen in zon huisje.
Nou, dat is een groot succes geworden. Altijd gedacht dat zoiets erg oubollig zou zijn, en dat is het eigenlijk ook wel, maar wel erg leuk.
Vooral die lekker warme CV. En de aanwezige afwasmachine ook. En gezellig savonds TV kijken. Maar voor op bed hadden we wel onze eigen hoofdkussens van thuis meegenomen. En daar waren we erg blij mee. Want we zijn een stelletje verwende mormels op dat gebied.
Het was prachtig weer en we konden gelijk na aankomst op ons eigen terras het barbecue-seizoen feestelijk openen, met onderweg gekocht vlees en brood, en een fles razend lekkere rosé, die we vorig jaar uit Frankrijk meegenomen hadden.
De volgende dag zijn we naar paleis het Loo gegaan, daar klonk binnen geregeld zon eigenaardig zacht geluid: Toetoe, zeker iets van de beveiliging of zo.
We hebben de hele paleis doorgewandeld met telkens dat vreemde geluid en toen we buiten kwamen op het voorplein, weer toetoe, toetoe.
Hee nog steeds, dat geluid, bleek het uit mijn eigen tas te komen. Het was mijn eigen telefoon, die me wilde vertellen dattie nagenoeg leeg was en opgeladen wilde worden. Dat was even lachen.
Terug bij de auto, na een echt ontiegelijk eind lopen over de zeer lange oprijlaan, was ik plotseling de zonnevoorhanger van mijn bril kwijt. Dat was zoeken in mijn tas met vreselijk veel vakjes, in de broekzakken, hangt ie misschien aan mijn sjaaltje, nou nee, nergens.
Dus Papsie kwam met het slimme idee, dat ik hem verloren zou kunnen zijn toen ik met die telefoon stond te klungelen en die zou wel even gaan zoeken. Weer dat enorme eind lopen en ook weer terug. Hij was nog maar een paar minuten weg en jawel hoor! Gevonden!! Zat die zonnebril aan het hengsel van mijn tas!!!
Maar Papsie was al buiten zicht- en hoorafstand. Ik dus hopen dat hij zijn telefoon aan had staan, en hem opgeroepen. Maar de mijne gaf nog één zielig signaaltje en ging toen uit. Leeg.
Dat was pas echt balen ! En terwijl ik druk bezig was met balen, zag ik hem al weer terug komen. Had ie toch mijn oproep gekregen en begrepen dat hij terug kon. Dat was wel opluchting achteraf want dat hele eind lopen en dan nog niks vinden en dan ook weer terug .
De overige dagen hadden we ook prachtig weer, we zijn ook naar het Openluchtmuseum geweest ook al was dat nog maar beperkt geopend, het was er wel heerlijk wandelen.
En gisteren op de terugweg hebben we ook Burgers Dierenpark gedaan wat een aanslag op mijn voeten was. Even op familiebezoek geweest bij de gorillas . Ze waren blij ons te zien, geloof ik.
Maar wat word je daar verschrikkelijk moe van na een hele winter met weinig training op dat gebied. Ik zit met een paar zere voeten van de onwennigheid. Maar dat gaat weer veranderen, er gaat weer meer gelopen worden,
En binnenkort gaat de caravan weer uit de winterberging, dan kan de pret weer beginnen!
Ik ben er klaar voor. Zalig!!!!!!
De Onzalige Bossen, tussen Arnhem en Apeldoorn, we zijn er doorheen gereden, op weg naar het vakantiepark bij Eerbeek. Een schitterende weg, dwars door de heuvelachtige bossen, compleet met een aantal haarspeldbochten. Het leken af en toe de Ardennen wel!
Aangezien het nog te vroeg in het jaar is om met de caravan op stap te gaan en we niet van feestjes houden hadden we besloten om onze 40jarige trouwdag lekker met zn tweetjes te gaan vieren met een paar dagen in zon huisje.
Nou, dat is een groot succes geworden. Altijd gedacht dat zoiets erg oubollig zou zijn, en dat is het eigenlijk ook wel, maar wel erg leuk.
Vooral die lekker warme CV. En de aanwezige afwasmachine ook. En gezellig savonds TV kijken. Maar voor op bed hadden we wel onze eigen hoofdkussens van thuis meegenomen. En daar waren we erg blij mee. Want we zijn een stelletje verwende mormels op dat gebied.
Het was prachtig weer en we konden gelijk na aankomst op ons eigen terras het barbecue-seizoen feestelijk openen, met onderweg gekocht vlees en brood, en een fles razend lekkere rosé, die we vorig jaar uit Frankrijk meegenomen hadden.
De volgende dag zijn we naar paleis het Loo gegaan, daar klonk binnen geregeld zon eigenaardig zacht geluid: Toetoe, zeker iets van de beveiliging of zo.
We hebben de hele paleis doorgewandeld met telkens dat vreemde geluid en toen we buiten kwamen op het voorplein, weer toetoe, toetoe.
Hee nog steeds, dat geluid, bleek het uit mijn eigen tas te komen. Het was mijn eigen telefoon, die me wilde vertellen dattie nagenoeg leeg was en opgeladen wilde worden. Dat was even lachen.
Terug bij de auto, na een echt ontiegelijk eind lopen over de zeer lange oprijlaan, was ik plotseling de zonnevoorhanger van mijn bril kwijt. Dat was zoeken in mijn tas met vreselijk veel vakjes, in de broekzakken, hangt ie misschien aan mijn sjaaltje, nou nee, nergens.
Dus Papsie kwam met het slimme idee, dat ik hem verloren zou kunnen zijn toen ik met die telefoon stond te klungelen en die zou wel even gaan zoeken. Weer dat enorme eind lopen en ook weer terug. Hij was nog maar een paar minuten weg en jawel hoor! Gevonden!! Zat die zonnebril aan het hengsel van mijn tas!!!
Maar Papsie was al buiten zicht- en hoorafstand. Ik dus hopen dat hij zijn telefoon aan had staan, en hem opgeroepen. Maar de mijne gaf nog één zielig signaaltje en ging toen uit. Leeg.
Dat was pas echt balen ! En terwijl ik druk bezig was met balen, zag ik hem al weer terug komen. Had ie toch mijn oproep gekregen en begrepen dat hij terug kon. Dat was wel opluchting achteraf want dat hele eind lopen en dan nog niks vinden en dan ook weer terug .
De overige dagen hadden we ook prachtig weer, we zijn ook naar het Openluchtmuseum geweest ook al was dat nog maar beperkt geopend, het was er wel heerlijk wandelen.
En gisteren op de terugweg hebben we ook Burgers Dierenpark gedaan wat een aanslag op mijn voeten was. Even op familiebezoek geweest bij de gorillas . Ze waren blij ons te zien, geloof ik.
Maar wat word je daar verschrikkelijk moe van na een hele winter met weinig training op dat gebied. Ik zit met een paar zere voeten van de onwennigheid. Maar dat gaat weer veranderen, er gaat weer meer gelopen worden,
En binnenkort gaat de caravan weer uit de winterberging, dan kan de pret weer beginnen!
Ik ben er klaar voor. Zalig!!!!!!