Net van UWV-arts terug

Net terug van gesprek met UWV-arts, in het kader van de aanvraag WIA.
Begon om 8:45, duurde tot na 10. Helemaal uitgeput en kapot weer. Het dossier bleek niet compleet - offerte en goedkeuring van het reïntegratiebureau zat er niet in. En ik had die natuurlijk niet bij me, omdat het UWV had gezegd dat alles aanwezig was en ik dus alleen mezelf en mijn paspoort mee hoefde te nemen.
Moest natuurlijk WEER vertellen "hoe het zo gekomen is", moest dus wéér alles herbeleven.
Wéér die ellende oprakelen. Dacht tot gisteren dat ik er redelijk tegenover stond, dat ik het weggerelativeerd had, bleek dus eerder weggerationaliseerd.
Paar heftige momenten met veel emoties. Liever niet.
Ook vage vragen: of ik me thuis voelde in de IT of zo. Antwoord: ik heb nooit wat anders geleerd, dus ik kan ook niet zeggen dat iets anders dan IT leuker is. Heb ik nooit gedaan, dus dat wéét ik gewoon niet. (en gelijk weer over zijn bloknote buigen en kriebel-kriebel-dingetjes opschrijven).
Dat vind ik altijd zo vervelend: Als je tegenover dat soort mensen (dat soort beroepen moet ik zeggen - mensen zijn meestal aardig hoor!) zit: dat ze zodra je iets zegt, gelijk allerlei onleesbare krabbels produceren die over je directe toekomst beslissen. En zolang je niets zegt zitten ze je afwachtend, vriendelijk maar zeer dringend aan te kijken. Volgens mij zou Koefnoen hier een hele leuke sketch uit kunnen halen. Kijk, dáár kan ik dan wel weer om lachen, maar als je daar zelf zit is het minder kan ik je vertellen.
Nou, ik ga maar een bakkie doen denk ik.
Doei!