Moeders...

En weer een blogje over moeders. En ons. En mij.

Moeders gaat naar utrecht voor operatie, wanneer is niet bekend. Ze heeft een eigen kamer nu, wat de bezoekuren wat flexibeler maakt. Voor de rest is het nog steeds hetzelfde: pijn en vermoeidheid samen met ontsteltenis over de hele situatie.

stom gedoe

Ons: (david en ik) wij zijn nu bij een vriendin van ons, waar wij logeren. Denk dat ik morgen weer mijn eigen kamer betrek, hier "wonen" trek ik niet. Ik wil gewoon mijn eigen spulletjes, en ik kna prima voor mezelf zorgen. (zoals de afgelopen 3 weken al bleek kan ik het huishouden en huiswerk combineren, het behoefde slechts enige oefening en discipline) Eenmaal thuis weet ik waar ik aan toe ben, waar alles staat, wat er moet gebeuren... hier is het een chaos.... Ik neem de vriendin niets kwalijk, ik ben ontzettend blij dat ze er voor ons is, maar toch... Weet neit hoe david eronder is. We gaan in ieder geval zometeen naar moeders toe op de fiets, was hij niet echt blij mee, was liever met de auto gegaan.

En ik dan tenslotte: ben verdrietig, boos, verward... Maar ook verliefd voor de oplettende mensen is het geen raadsel op wie

en ik heb (nog wel het minst belangrijke) mijn laatste stukje melkkies eruit gepeuterd. Blijkbaar is een tand versplinterd, en is dat gaan ontsteken. (ben verdorie bijna 17 ) Ontsteking kjomt nu tot rust, nu het splintertje eruit is. Nooit te oud om te wisselen...

nou ja, zometeen nog een paar dingen meenemen voor moeders en dan basta, rest van de dag óf bij moeders, of rustig aan. Lekker leren, een heel boek voor aardrijkskunde, drie hoofdstukken voor geschiedenis, 4 voor Bio...

Red het wel. Hoop ik. Over twee weken toetsweek, weet neit of ik dat ga redden Zou ongelooflijk kut zijn als ik het niet red, heb het hele jaar zo geknokt om het te halen...