Verdriet

Ik zit naar de 4 mei herdenking te kijken Ineens wordt ik boos/verdrietig ik weet niet hoe ik het moet noemen.
Vanmiddag zat er bij de post een rouwkaart.
De tweede man van mijn eerste werkgeefster is op 2 mei overleden. Ik weet dat doodgaan bij het leven hoort. Maar waarom moet haar dit nu weer treffen. 2 van haar 3 kinderen is ze verloren. Haar eerste man verloor ze toen ze nog geen 40 jaar was en ze bleef achter met 3 jonge kinderen. haar ouders verloren. Nu ja dat hoort erbij maar ook haar broer is ze al kwijt. Waarom moet zij zo veel verdriet verdragen. Het is zo'n geweldig mens. Ik vind het zo oneerlijk. Ik weet ook wel dat 80 jaar niet echt jong meer is maar toch. Ik hoop dat ik vrijdag avond vrij kan krijgen. Ik wil naar haar toe. En anders zie ik wel hoe het komt.