Met de lossing gaat het echt alle kanten op. Gisteren draaide ruim één als een tierelier en liet ruim twee het er bij hangen, vandaag is het andersom. Ruim één draait voor geen meter. Mooi plannen op die manier. Het ziet er nu weer naar uit dat ruim één pas morgen klaar is. Het liefste natuurlijk overdag, want anders moet er weer een hele kudde op een onverlaten moment z'n nest uit.
Maar ja, de stuwadoors doen goed beschouwd waar ze zin in hebben en draaien hun uurtjes, wij lopen er met anderhalve man en een paardenkop achteraan te hechten. Goed beschouwd krijgen we bij deze lossing onze rust wel, want het enige dat er eigenlijk te doen is te kijken hoe af en toe een knijpertje de vrachtauto ingaat. Daar wordt je niet moe van. We houden alleen de wacht om de trosjes in de gaten te houden. Met het stijgen van het schip moeten die regelmatig gevierd worden. Gangway wordt in de gaten gehouden of die wel goed in positie blijft en voor de rest of er geen gekke dingen gebeuren. Moe wordt je er niet van.
Al met al was er vanochtend ongeveer de helft uit. Komt neer op 120 ton per uur gemiddeld. Als je daar mee doorrekent wordt het donderdag laat of vrijdag vroeg. Hangt er ook om hoe vlot ruim één klaar is en hoe gauw we de pontons erin hebben.
Gisteravond kwam een bericht door dat de vader van één van de matrozen was overleden. Vandaag om half drie zit hij in het vliegtuig naar Manilla. De plaatselijke autoriteiten wilden een aantal certificaten hebben om te controleren of we wel voldoen aan de bemanningseisen. Tenslotte vertrekken we met een man minder. Op zich niets mis mee, alleen vroegen ze een hele rits kopieën van veiligheidscertificaten. Samen een pak papier van anderhalve centimeter dit. Terwijl voor dit doel een kopie van het Safe Manning Certificate in principe voldoende was geweest. Één velletje. En in die twee uur voordat het vliegtuig gaat zit natuurlijk een hele kudde beambten al die kopietjes door te spitten om te zien of er nog onregelmatigheden te vinden zijn.
De agent, die de certificaten kwam ophalen, vroeg nog om een paar sloffen sigaretten voor al die hardwerkende ambtenaren. Hij kreeg ze niet, we zijn verzegeld door de douane. Maar daar was de kapitein nog het meest pissig over. D'r gaat iemand dood en zelfs dán moeten ze nog komen bedelen om sigaretten. Uiteraard weten we niet of het een eenmansactie van de agent was, die na ontvangst de sloffen onder de armen verdeeld: links én rechts.
De matroos zelf wilde na de begrafenis en alle bijkomende formaliteiten graag weer terug komen. Hij zat inmiddels bijna acht maanden aan boord en wilde voor een paar maand bijtekenen. Hij had één en ander doorgerekend, en als hij voor twee maanden zou bijtekenen, dus twaalf maanden in plaats van de gebruikelijke tien, zou hij in november naar huis kunnen. Dan kon hij voor het eerst in zes jaar eens met de kerst thuis zijn. Dat valt nu in het water, maar wat het zwaarst is moet het zwaarst wegen. Maar als hij bijtijds, binnen tien tot veertien dagen, weer terug kan komen, en die verlenging wordt verleend, dan kan dat ook doorgaan.
Matrozen vragen wel vaker verlenging van het contract. Vaak is dat een vergelijkbare reden, om in een bepaalde periode thuis te kunnen zijn. Soms ook omdat ze aan boord teveel opgemaakt hebben en nog een beetje willen bijverdienen. Tegenwoordig wordt dat niet vaak meer verleend. Ten eerste moet de kapitein het goedvinden, en die kijkt naar de prestaties van de man in kwestie. Als mensen lang, te lang, aan boord zitten wil de werkkracht nog weleens in elkaar zakken. Filipijnen zijn ook mensen. Daarnaast kijkt de rederij naar de logistiek. Als er teveel mensen thuis zitten op een boot te wachten, dan gaan die voor. Er wordt haast niet naar de vliegkosten gekeken: hoe langer iemand aan boord zit hoe lager de reiskosten worden. De logistiek is meestal belangrijker.
Voor de rest beginnen er geruchten af te komen wat betreft de volgende lading. De eerste is Middellandse Zee, Italië, naar Florida en Texas. Florida betekent meestal jachtjes. De andere mogelijkheid is Noordwest Europa, Rotterdam Antwerpen en zo, naar Zuid Amerika. Welke het gaat worden, of nog wat anders, is ongewis. We zijn nog niet leeg hier.
ik heb er echt zin in,, donderdag ga ik een middag bijkletsen met een vriendin die ik drie jaar niet heb gezien/gesproken en vrijdag ga ik een dagje shoppen met moeders
