Autisme bij mijn jongste.........
Het viel idd. met name vooral in de pubertijd niet mee.
We hebben haar best streng moeten opvoeden, omdat de wereld om haar heen niet autistisch is en we niet wilde, dat dat haar later op zou gaan breken.
Het deed soms best pijn om mijn eigen emoties uit te schakelen, want natuurlijk wil je graag vaker iets toegeven.
Nou ben ik zelf volgens mijn eigen ma net een Italiaanse (druk en emotioneel haha)dus viel af en toe niet mee.
Maar soms leek het ook onbegonnen werk ook weer met name in de pubertijd, als ik zie hoe ze nu is, ben ik gelukkig en blij, dat we ondanks die moeilijke tijd, toch met zijn allen hebben doorgezet.
Voornamelijk ZIJ, want moeilijk is het geweest voor haar, ik ben zo trots op mijn meissie!
Ze woont nu in een beschermde omgeving met 24 uurs begeleiding en dat is maar goed ook haha, 20 kids met autisme op een kluitje, ga er maar aan staan.
Ze heeft hiervoor in een trainingshuis gewoond, meer vrijheid, dus meer de mogelijkheid, om zelfstandig te worden, maar dat liep na een half jaartje al fout.
Hun bleven volhouden dat ze dat makkelijk aankon, ik bleef zeggen van niet.
Ja maar ze kan toch zelfstandig stofzuigen en voor haar eten zorgen werd er gezegd, mijn mond viel open..
We hebben zo vreselijk vaak aan de bel getrokken, maar nope, het ging goed vonden ze.
We kregen op een vrijdagmorgen een telefoontje van de begeleiding, of ik het signalement van haar extra goed kon omschrijven en doorgeven voor op de politie telex............
Mijn hart zat in mijn keel, wat bleek, ze was 2 dagen (!) tevoren s'nachts weggegaan, niemand had het gemerkt...
Achteraf bleek ze een briefje te hebben achter gelaten bij een van de begeleiders, dat ze naar een vriend was.
Maar die begeleider had nix doorgegeven bij het wisselen van de wacht!
Na heel veel bellen naar haar, belde ze eindelijk die middag terug, mam, niet ongerust zijn, maar ik heb een migraine aanval gehad, heb heel de dag geslapen, daarom zie ik nu pas dat je hebt gebeld, wat is er???
Toen ze hoorde hoe het was gegaan flipte ze en wij erbij!
Toen heb ik voet bij stuk gehouden, ze zat daar niet goed, te veel vrijheid en s'nachts geen begeleiding.
Maar nee de begeleiders vonden dat ze misschien wel MINDER begeleiding nodig had, want daar ging ze toch maar dwars tegenin!
We werden naar een ander huis gestuurd, om eens een kijkje te nemen....
We kwamen binnen in dat huis, daar zat een man van halfweg 30 met zijn hoofd tussen zijn knieën op en neer te wiebelen, zo stoned als een garnaal.
Het waren allemaal gewone huizen, waarvan 3 mensen ieder een paar kamers hadden voor zichzelf, jongste zou boven komen, naast de wiebelende man.......
Het huis zag eruit of dat er een bom was ontploft, kapotte muren, vloeren, gordijnen enz.
Ik voelde me heel stil worden van binnen volgens blaadje een "veeg" teken aan de wand.
We liepen naar buiten om in het gebouw aan de overkant een praatje te gaan maken met de begeleiding, die op dat moment net aan kwam scheuren met de auto, want ja hey, begeleiding was er niet altijd he, we gingen zitten, mijn ma was er ook bij en ze stelde zich voor en vroegen of we vragen hadden??
Nouuuuuuu, die had ik idd. ja, ik vroeg haar, zitten hier ook mensen ( leeftijd was daar tussen de 34 en 5
![]()
die regelmatig drugs gebruiken?
Nou kijk mevrouw, het zit namelijk zo, ik zei hou maar op!
Ze zei, ja ik mag geen gegevens van cliënten vrijgeven, waarop ik zei, welnee joh, doe je ook niet, dat doen ze zelf wel he.
Na lang zwijgen zei ze schuchter, oke er zitten hier ook mensen die onder behandeling van de NOVADIC zijn, en daar zou ik mijn jongste tussen moeten zetten met haar 19 jaar die zin had in al die vrijheid?
Ik zag heel onze moeizame opvoeding al in het water donderen!!
We zijn opgestaan en vertrokken.
De week erna hadden we een gesprek met de doorverwijzers naar het huis, deze keer was het niet mijn jongste die flipte, maar ik!
Mijn ma barstte in huilen uit en vroeg aan die hoofdakela, hebt u zelf kinderen en kleinkinderen?
Antwoord was ja, nou zei mijn moeder, hoe hebt u dan in hemelsnaam mijn kleindochter daar naartoe kunnen willen sturen??
Ze gaf toe, dat ze het hele huis nog nooit gezien had en een week later kregen we te horen, dat het huis van de lijst met doorverwijzing was geschrapt!
Nu woont ze dus in een heel ander kaliber huis, een huis waarvoor ze al jaren ingeschreven stond vóórdat het trainingshuis op de proppen kwam, maar omdat het een nieuw op te starten project was dat trainingshuis en volgens de hulpverlening perfect voor haar zou zijn, zijn we daarin meegegaan.
Daarmee verdween ze dus van de wachtlijst van het eerder huis (bleek later pas).
We hebben voet bij stuk gehouden, en ze is na een paar maanden wachten en zéér veel gezeur van mijn kant (bijnaam pitbull)daar kunnen komen wonen!!
Nou moet ik zeggen, dat blaadje een erg positieve invloed heeft gehad op haar, door zijn eigen autisme, begreep hij haar als geen ander.
Als ze zich angstig of onzeker voelde, was vooral hij degene die haar kon helpen, vooral omdat hij door zijn eigen autisme heel straight to the point is.
Ik vond het soms heel moeilijk, om mijn eigen emoties uit te schakelen, maar dat hebben ze wel nodig op dat moment!
Wij hebben er ook nooit een punt naar de buitenwereld van gemaakt dat ze een "stoornis" had, ook niet van die van blaadje.
We hebben altijd gezegd, ja en, je hebt autisme, iedereen heeft wel wat, dit vooral om haar niet in een uitzonderingspositie te plaatsen, wat je toch nog wel eens ziet gebeuren.
Hoe sneller ze het zelf kunnen accepteren, hoe makkelijker dat het word.
Ook maakten we er hier grappen over (dochter en blaadje zelf ook) dan zaten we aan tafel te eten en ging het ergens over, hoorde ik jongste zeggen, mam niet mee bemoeien, heb jij toch geen verstand van hahahaha....
Bij een vriend van haar thuis, ging het soms anders, ook die vriend had een vader, die niet zijn "echte" vader was.
Als hij dan zijn zin niet kreeg en die pa wilde ingrijpen dan zei die moeder wel eens tegen haar man, het is MIJN kind en ik wil het zo.
Dat probeerde jongste hier soms ook, als ze haar zin niet kreeg zei ze, ja maar jij bent niet mijn echte vader.....
Dan zei ik o nee?
Waarom zou hij niet mogen ingrijpen meidje, hij is degene die zorgt dat je te eten hebt, hij is degene die zorgt dat je het goed hebt.....hij is degene die er altijd voor je is, is dat geen echte vader????????
Dan werd ze boos en liep naar boven, om een uurtje later naar beneden te komen en te zeggen, ik zit ergens mee, ik heb lelijk gedaan tegen je, terwijl ik heel veel van je houd en ik meende het niet, sorry!
Ze weet dat blaadje lichamelijk contact buiten mij om moeilijk vind (een knuffel of een aanraking) en dan zei ze tegen hem, ik wéét hoe moeilijk je dat vind en toch geef je mij een knuffel en hou je me vast als ik het moeilijk heb, dus wéét ik dat je van me houdt!
Die moeder van dat vriendje vroeg me eens, vind je het niet moeilijk, dat je vriend zo maar ingrijpt als het uit de hand dreigt te lopen?
Zij vertelde me, dat ze dat zo moeilijk vond, ook tegen haar zei ik, je vriend werkt, onderhoud jullie, geeft je kind wat het nodig heeft en niet alleen op financieel gebied, vind jij het dan niet moeilijk om hem verder buiten de opvoeding te houden, om hem geen echte vader te laten zijn????
En nou niet dat ik de wijsheid in pacht heb, ik heb veel fouten gemaakt, wij allemaal, maar als je je best doet (of denkt te doen) dan kom je een heel eind.
Ik wil alle ouders van autistische kinderen dan ook meegeven, wat de hulpverlening dan ook zegt,het is JOUW kind en JIJ weet het beste hoe hij/zij zich voelt, aankan en kan verwerken, luister naar je hart!
En tegen alle autistische mensen zelf zou ik willen zeggen: JIJ BENT NIET MINDER DAN EEN ANDER, NOOIT OF TE NIMMER, JE BENT GOED ZOALS JE BENT!!!!!
)
En ik kan vrij goed schieten
die regelmatig drugs gebruiken?
