Daar hadden we dus het verhaal van een sportieve dame die ging bergbeklimmen in Wales, met een peuter op haar rug.
Zij liever dan ik overigens.
Maar in Wales kan dat natuurlijk prima, er zijn bergen genoeg daar.
Dat hebben we een keer gezien toen we daar in de vakantie verzeild waren geraakt.
Het is toch een apart stuk Engeland daar met een heel eigen karakter en taal.
Croeso y Cymru zie je staan als je Wales inrijdt, Welkom in Wales.
We hebben daar een paar dagen rondgereden en gekampeerd.
Dat ging toen nog heel eenvoudig met een tent en ook de campings waren nog helemaal niet luxe ingericht.
En ook aan de mensen konden we zien dat er over het algemeen geen grote welvaart heerste.
Mensen, die gingen barbecuen met vier knakworstjes en de rest van het blikje voor de volgende dag bewaarden, want dan konden ze dat weer doen. En zo zagen we meer dingen die ons verbaasden.
Maar het meest werden we verbaasd op een camping vlakbij een berg, waar veel mensen naartoe kwamen voor het luchtzeilen.
Hanggliding heette dat geloof ik.
Daar was een groep aangekomen van 3 stellen die dit ook deden. En één stel had een baby bij zich van hooguit 3 maanden.
En die mensen hadden het idee gekregen om die avond met z'n zessen naar de plaatselijke pub te gaan om te gaan eten.
Alleen de baby, ja die kon dus niet mee naar de pub.
En aldus kregen wij tot onze grote verbazing het verzoek of wij even een paar uurtjes op de baby wilden passen, zodat er in alle rust gegeten kon worden verderop in het dorp.
Dat leek hen wel vertrouwd, we zagen er kennelijk erg degelijk uit en hadden zelf ook een peutertje bij ons, dus dat zou wel goed zitten.
Verbluft en overrompeld hebben we dat dan maar gedaan.
Reiswieg met baby bij ons in de slaaptent, op ons luchtbed en weg waren de ouders.
Maar het onvermijdelijke gebeurde, na een poos slapen werd de kleine wakker en die begon te janken.
Nou, ga er maar eens aanstaan als wildvreemde, flesje gegeven, poepluiertje verschoond, liedjes gezongen voor de kleine
maar dat mocht allemaal niet baten. Natuurlijk heel begrijpelijk, die kleine schrok zich een ongeluk van die onbekende mensen.
Toen de ouders terugkwamen, gelukkig hadden ze het niet laat gemaakt, vroegen ze zich wel af, waarom dat kind zo huilde, dat deed ze anders nooit 's avonds!
En ze keken ons een beetje vreemd aan, alsof ze dachten dat we dat kind hadden geknepen of iets dergelijks.
En een bedankje kon er maar ternauwernood van af.
Hoe die mensen de volgende dagen hun eten geregeld hebben, weten we niet. Wij werden niet meer gevraagd. Gelukkig maar, want dat zouden we niet meer gedaan hebben.
Maar wat blijft na zoveel jaren, is de verbazing dat mensen hun kind voor een paar uur toevertrouwen aan totaal vreemden, want dat waren we uiteraard en nog buitenlanders ook.
Daar moest ik opeens aan denken.
Tja, Wales he......