waar te beginnen?
als eerste, ik ben van school gestuurd, en ergens ben ik er toch wel blij om. heel de mode wereld is zo oppervlakkig en egoïstisch. leuk creativiteit, maar elkaar met woorden vermoorden gaat mij wat te ver. ik ben klaar met de meiden die denken dat ze alles zijn en alles kunnen, ik ben klaar om met vijftien meiden in een klas te zitten en elkaar figuurlijk neer te schieten tot er iemand af valt. er zal altijd een pispaal moeten zijn, waarom ben ik altijd die pispaal? ik ben er even helemaal klaar mee. twee bedreigingen, een agressie training en psycholoog verder, en ik zit zonder opleiding, werk en levens lust.
inmiddels heb ik een therapeut, een spirituele man die al wat heeft mee gemaakt, soms word ik er gek van, maar hij heeft wel gelijk. ik heb tijden geen rust gehad. ik heb wel gedroomt maar niet geslapen, ik heb wel geknockt maar niet gevochten, ik heb verloren maar ben de wedstijd nooit aangegaan.
ik ga een beroepskeuzetest doen en als daar iets uit komt, ga ik kijken of ik ergens een opleiding kan vinden om gewoon een stereo type kantoor baantje te vinden. het creatieve gooi ik liever weg. ik ben klaar met dat soort type mensen. dit klinkt alsof ik niks snap van de wereld en iedereen een label geef maar, dat is niet zo. het is gewoon dat de gemiddelde persoon uit een beroep vaak het zelfde is als de ander. en er zal er altijd wel een uit springen, maar gemiddeld is gemiddeld. de gemiddelde mode student of ontwerper, denkt dat hij/zij alles is, de wereld kan veranderen, de beste is op dat gebied en als er iemand in de weg loopt doet hij/zij er niet moeilijk over die persoon de grond in te stampen.
ja, nu ik dit zo schrijf gaan er wat namen door mijn hoofd, drie zelfs, en als een van die drie dit leest, hoop ik dat de rest van mijn oude klas dit ook leest. ik heb een hekel aan heel die school, op die school raakte ik echt mijn diepte punt, mijn moeder begreep me niet en reageerde juist zoals ze niet had moeten reageren, mijn vader had niet eens door hoe erg het wel niet was. nee, ik heb geen zelfmoord poging gedaan, maar wel een oude slechte gewoonte weer op gepakt. inmiddels gelukkig ook weer achter me gelaten. want diep van binnen wil ik niet met littekens op mijn armen en benen rond lopen. ik heb er al een aantal van de middelbare school. daar wil ik het bij laten.
ik wil niet dat deze egoïstische meiden, deze duivelse gedaantes, deze zielen van de hel, me zo ver krijgen mezelf iets aan te doen. ze zijn niets beter dan dat. een van de drie meiden, die wist slim te spelen en me eerst als vriendin te krijgen, daarna misbruikte ze dat. dat is slim maar ook vals. de andere twee waren als twee middelbare school meiden, gemeen doen als er geen docenten bij waren, natuurlijk liegen als er naar gevraagt werd. en logies, ze werden gelooft. zelfs van een fucking ROC had ik niet verwacht dat de docenten zo DOM kunnen zijn. maar goed, je kunt een wapen zo op straat kopen dus van het niveau in ons kleine landje is niet veel te zeggen. it could be worse, it could be raining. een quote uit een film die ik laatst zag, nee geen young frankenstein uit 1974, veel erger, latter days, een romantische comedy over homo's, waarin het twee keer word gezegt.
ik denk dat ik daar naar ga leven de komende tijd, al regent het vaak in nederland. maar daar hebben we een vervolg op: oh, yeah, it is raining.
ik ben klaar met het masker op zetten en maar doen alsof ik vrolijk ben de hele tijd, ik ben klaar met gevoelens hebben die eigenlijk niet van mij zijn.
ja dat ook nog, schijnbaar is het mogelijk dat je aura open staat en je chakra's geblockt zijn, of hoe je dat ook schrijft. dat heb ik een aantal jaar gehad, een open aura, iedereen die in een kilometer om me bevond, daarvan nam ik de mood over. vandaar dus mijn wispelturigheid. ik ben er klaar mee. ik ben klaar met iedereen om me heen die iets van me verwacht. ik doe wat ik wil wanneer ik het wil. en als er iets van me word verwacht, dan doe ik het niet. mijn moeder denkt al dat ik steke blind ben voor detailles. zo simpel eigenlijk. ruim je asbak op maar laat er een staan en reageer verbaast als iemand vraagt waar de gordijnen zijn gebleven als die op de grond liggen om gewassen te worden. nee ik ben niet dom, gewoon lui en niet gemotiveerd om daar verandering in te brengen. inmiddels is het bijna drie uur in de nacht en ben ik nog altijd niet van plan naar bed te gaan. sinds er iemand is langs geweest om ons huis stabiel te maken qua energie velden en mij weer in balans heeft gebracht met mijn aura en chakra's, ben ik niet bang voor het donker of de trap. nee, ik ben klaar met de angst, ik ben klaar met de mensen die me als bedreiging zien of me gewoon niet mogen als ze me niet kennen. ik ben er helemaal klaar mee. ik volg mijn eigen weg, de weg die ik zelf bepaal, de weg die ik zelf maak. ik ben bijna 19 jaar oud, vele denken dat ik niks van het leven weet. maar ik heb al bijna 10 jaar diabetes dus weet wat lijden is, ik heb een opa en een neefje verloren dus weet wat verdriet is, ik heb jaren in mijn leven gehad dat werkelijk niemand me begreep en niemand me kon helpen dus ik weet wat alleen zijn is.
voor iemand van 18 jaar, heb ik wel echt veel ervaring en wijsheid van wat het leven nou eigenlijk kan zijn. maar ja, it could be worse it could be raining.