Gisteravond aangekomen, helemaal volgens de planning rond een uur of acht 's avonds. We werden opgewacht door een ventje in een auto, die een handtekening eiste onder de "Security Declaration". Dat moest door de "Ship's Security Officer" gebeuren, hier de kapitein. Maar omdat meneer te lui was om z'n dikke reet uit de auto te hijsen (nou moet ik toegeven dat ik zijn omvang slecht kon beoordelen, juist omdat hij z'n auto niet uitkwam) eiste mijnheer dat de kapitein mij autoriseerde, op een wijze zodat hij het kon horen, om dit document te ondertekenen. Kapitein zei dat hij onderweg was naar de gangway, maar dat duurde te lang. De loods was bij hem in de auto gestapt en die wilde hij eerst wegbrengen. Kwartiertje later was hij terug en mocht de kapitein dit gewichtig document ondertekenen. Welcome to America. Voor de rest geen hond. Geen agent, douane, immigratie, niets. Vierde juli, iedereen heeft vrij. Zonder inklaring mag er niemand aan of van boord, dus moest ik de lasploeg, die al stond te trappelen om de lading los te sjorren, wegsturen. Twee man in de wacht voor het geval dat de autoriteiten toch nog zouden komen en toch maar knorren (nou ja, eerst een biertje op de goede aankomst).
Volgende ochtend (vandaag dus) kwam om kwart over zes de agent aankakken. Autoriteiten???? Die komen helemaal niet! Je komt vanuit Palm Beach, Florida, en daar is de inklaring al gedaan. Als die agent ons dat de avond tevoren had verteld hadden we een stuk rustiger geslapen / biertje gedaan.
Dus als een gek de kranen opgezet, luik twee open gemaakt, want om zeven uur staan de stuwadoors op de gangway. Het schip mag nooit de reden zijn van een vertraging, dat kost duiten. Lassers waren ook weer van de partij, die begonnen met de lading, die in het ruim was vastgelast, los te branden, de stuwadoor begon met het lossen van de containers aan dek. Stuwadoor ging door tot 6 uur 's avonds, en de lassers bleven aan de gang tot half tien. Ik benijd die jongens niet: van zeven tot half tien in de brandende zon met gas en zuurstof op een stalen dek zitten te branden. Werktijden van 16 uur per dag.
Werktijden van zeven tot zes zijn uniek in Amerika. Meestal plakken ze er nog een avondploeg bij, en vaak werken ze klokje rond, dus we hadden het rustig. Maar 12 uur per dag, eigenlijk een beetje meer omdat je na einde lossing nog moet voorbereiden voor de volgende dag. Meestal waren we tegen achten klaar.
Verder kwamen er een nieuwe kapitein, tweede en derde stuurman en een matroos aan boord. Weer wat nieuwe gezichten en verhalen er bij. Het is altijd gek hoe snel zo'n nieuwe bemanning ingewerkt is. Na een paar dagen ben je de oude ploeg zowat vergeten, en is het alsof je de nieuwe mensen al maanden kent.