vandaag een excursie met school. het gaat zo ver ik weet beter met mijn cijfers, nu alleen nog vrienden vinden. over een uur moet ik vertrekken en god, ik heb er stiekem helemaal geen zin in. ik heb de pc omgedraait zodat ik uit het raam kan kijken terwijl ik dit schrijf en zoals iedere ochtend, om 9.05, rent dezelfde man weer langs, de afgelopen dagen ben ik vrij in de ochtend en het viel me op, elke ochtend, rent dezelfde man langs, alleen heeft hij geen hardloop outfit aan. in tegendeel draagt hij elke dag een zwart pak, een pak alsof hij naar een begrafenis gaat of een hele belangrijke man is in de zaken wereld. hij sleept een aktetas mee die zo afgetakelt is dat het ding uit elkaar lijkt te vallen. waarom zou hij toch iedere ochtend op dezelfde tijd langs rennen? zou hij is iedere dag verslapen? niet vroeg genoeg opstaan en moeten haasten om de fille te omzijlen? dat laatste is onlogies gezien de filles al om 8 uur beginnen en pas om 10 uur weg zijn. of zou hij steeds te laat vertrekken om zijn bus nog te halen?
elke ochtend als ik wakker word lijk ik teleur gesteld, als of mijn onderbewuste wil zeggen, waarom ga je door? dit klinkt natuurlijk allemaal heel depressief. daar ben ik me van bewust. maar wat nou als, dit mijn laatste dag zou zijn? wat nou als ik het ook echt zou weten? zou ik opletten bij die excursie? of zou ik denken, hey, ik start mijn schrijfapp op, van mijn telefoon en wil mijn laatste dag tot in detail beschrijven. of zou ik foto's maken, van alles om me heen en die mee in de kist willen nemen?
ik weet het, deze gedachten zijn te depressief voor een ochtend. nog steeds is de zin om vandaag naar school te gaan erg laag, we gaan naar muzeum de pond en naar het textiel museum. eerst was het plan om naar antwerpen te gaan, maar ja, volgens mijn coach, die al is gaan kijken, was het te saai voor ons. nou, lieve coach, voor jongeren tussen de 16 en 20, is ieder museum te saai, er zit maar een enkeling tussen die het leuk vind en zelfs die gaat liever alleen zonder het geklaag van de rest. tuurlijk vind ik het wel interresant om naar musea te gaan, en ja, ik heb deze opleiding gekozen omdat ik dacht dat het iets voor mij was. maar meningen veranderen en soms slaat het roer gewoon helemaal om. zoals bij mij, ik wil niks commericeels, als iedereen in het rood rond loopt dan loop ik in het groen, als iedereen een rok draagt trek ik een broek aan. als de hele wereld zegt, ''ik ga rechts'' dan neem ik de linker afslag. nee, het is niet iets dat ik echt bewust doe, het is niet iets waarvan ik zeg, zo ben ik en het is zeker niet iets waarmee ik mezelf van de rest wil onderschrijven. dit is iets wat ik onbewust doe en dan later denk, waarom heb ik dit gedaan?
ik ben geen 13 in een dozijn persoon. als al mijn mede scholieren een modeshow neer zetten waar ieder model op hakken loopt en een mooie outfit draagt, laat ik iedereen rond lopen op blote voeten, in een muffe print op een jurk met oude technieken waar ik meer tijd aan kwijt ben geraakt met het bedenken dan het maken. wat meestal anders om is.
maar ja, als ik dit allemaal over denk en mijn derde kop koffie inschenk, lijkt het alsof ik mezelf tegen spreek en ik juist streef om anders te zijn dan iedereen.
elke ochtend als ik wakker word lijk ik teleur gesteld, als of mijn onderbewuste wil zeggen, waarom ga je door? dit klinkt natuurlijk allemaal heel depressief. daar ben ik me van bewust. maar wat nou als, dit mijn laatste dag zou zijn? wat nou als ik het ook echt zou weten? zou ik opletten bij die excursie? of zou ik denken, hey, ik start mijn schrijfapp op, van mijn telefoon en wil mijn laatste dag tot in detail beschrijven. of zou ik foto's maken, van alles om me heen en die mee in de kist willen nemen?
ik weet het, deze gedachten zijn te depressief voor een ochtend. nog steeds is de zin om vandaag naar school te gaan erg laag, we gaan naar muzeum de pond en naar het textiel museum. eerst was het plan om naar antwerpen te gaan, maar ja, volgens mijn coach, die al is gaan kijken, was het te saai voor ons. nou, lieve coach, voor jongeren tussen de 16 en 20, is ieder museum te saai, er zit maar een enkeling tussen die het leuk vind en zelfs die gaat liever alleen zonder het geklaag van de rest. tuurlijk vind ik het wel interresant om naar musea te gaan, en ja, ik heb deze opleiding gekozen omdat ik dacht dat het iets voor mij was. maar meningen veranderen en soms slaat het roer gewoon helemaal om. zoals bij mij, ik wil niks commericeels, als iedereen in het rood rond loopt dan loop ik in het groen, als iedereen een rok draagt trek ik een broek aan. als de hele wereld zegt, ''ik ga rechts'' dan neem ik de linker afslag. nee, het is niet iets dat ik echt bewust doe, het is niet iets waarvan ik zeg, zo ben ik en het is zeker niet iets waarmee ik mezelf van de rest wil onderschrijven. dit is iets wat ik onbewust doe en dan later denk, waarom heb ik dit gedaan?
ik ben geen 13 in een dozijn persoon. als al mijn mede scholieren een modeshow neer zetten waar ieder model op hakken loopt en een mooie outfit draagt, laat ik iedereen rond lopen op blote voeten, in een muffe print op een jurk met oude technieken waar ik meer tijd aan kwijt ben geraakt met het bedenken dan het maken. wat meestal anders om is.
maar ja, als ik dit allemaal over denk en mijn derde kop koffie inschenk, lijkt het alsof ik mezelf tegen spreek en ik juist streef om anders te zijn dan iedereen.